Weer thuis

We zijn inmiddels weer een paar dagen thuis! De reis vanuit Auckland via Hong Kong naar Amsterdam is voorspoedig verlopen. Uiteraard hadden en hebben we nog wel een beetje last van jetlag maar dat zal snel weer over zijn.

Omdat internet in NZ erg traag bleek, hebben we daar niet de gelegenheid gehad foto's te plaatsen, Dat hebben we inmiddels wel kunnen doen en jullie kunnen nu ruim 100 foto's bekijken. Die gaan we als laatste ook nog bij de verhalen plaatsen en daarna gaan we er een reisboek van maken. Voor ons een mooie herinnering aan een indrukwekkende en mooie reis,

We hebben jullie reacties op onze reisverhalen zeer op prijs gesteld, Het was net of er geen afstand was tussen jullie en ons en dat gaf een warm gevoel. Nogmaals dank daarvoor.

.Gerrit en Marianne.

Auckland 09-03-2018

Onze laatste dag wordt een stralende zonnige dag. We gaan met de bus naar de I-site aan het Waterfront en verzamelen wat informatie over de mogelijkheden die we kunnen doen in Auckland. Na overleg tijdens een kopje koffie besluiten we om de morgen te besteden met het verkennen van het gebied rond het Waterfront met de verschillende havens en met een bezoek aan de Sky Tower de hoogste toren van het zuidelijk halfrond. Dat moeten we even in perspectief plaatsen want de hoogste toren van Dubai is maar liefst 4 keer hoger en de Sky Tower is ongeveer even hoog als de Eifeltoren in Parijs.

De wandeling naar de Sky Tower is erg overzichtelijk. Veel straten gaan van het Waterfront naar het noorden omhoog en de dwarswegen staan daar haaks op. Onderweg valt het grote verschil tussen arm en rijk op. Naast de zeer exclusieve en dure winkel van Louis Vuitton treffen we de eerste dakloze op de grond aan. Dat is wereldwijd het geval maar voor ons de eerste keer in NZ.

De Sky Tower wordt niet alleen gebruikt door mensen zoals wij die op 220 meter hoogte willen genieten van het 360 graden rondom uitzicht van ruim 80 kilometer maar wordt ook en vooral gebruikt door mensen die in oranje overalls en aangelijnd een wandeling BUITEN de toren maken. Als je dat nog niet genoeg vindt bestaat er ook de mogelijkheid om je vanaf de toren te storten en een doodsmak te maken als bungy jumper. Ik moet er niet aan denken. Wij hebben in ieder geval zeer genoten van het prachtige uitzicht en mooie foto's gemaakt van de stad, de baai en de eilanden in de baai in een blakende zon.

's-Middags gaan we met TORU tours de stad verder ontdekken. Samen met drie anderen worden we door Tania in een comfortabel busje meegenomen naar een tocht over de Harbour Bridge die ook zwaar te lijden heeft gehad van de cycloon Gita. Vervolgens met de bus langs het War Memorial en daarna naar de Winter Gardens voor een stop van 20 minuten. Prachtig aangelegd en zowel Marianne als ik nemen verschillende foto's.

Dan naar de hoogste slapende vulkaan van de stad Mount Eden. We moesten even klimmen maar het uitzicht was prachtig. Daarna naar One Tree Hill met een indrukwekkend gedenkteken maar ook met het verdrietige verhaal dat de eeuwenoude solitaire boom door mensen is vernietigd en is verdwenen. Daarna door de duurste buurt van Auckland waar zeer grote indrukwekkende huizen vrij uitzicht hebben over het water. De prijzen lopen op tot 43 miljoen NZD (ongeveer 25,4 miljoen Euro). Daarna nog het gedenkteken van de eerste minister president van het land bezocht en dan weer terug naar het Waterfront waar we na deze 3,5 uur durende tour hartelijk afscheid nemen van Tania die alles heel enthousiast heeft uitgelegd. Dit was een mooie manier om in korte tijd heel veel van de stad te zien. Wij vinden het een indrukwekkende stad met veel parken en mooie gebouwen. Het is ook een studentenstad. Van over de hele wereld komen jonge mensen studeren in Auckland. Verder is het ook een drukke stad met veel verkeer. Er wordt hard gewerkt aan de aanleg van een ondergrondse spoorlijn.

's-Avonds in een van de havens bezoeken we nog de boten van de Volvo Ocean Race. De zeilboten op zich zijn allemaal gelijk en eigenlijk niet indrukwekkend. Wat ze wel heel indrukwekkend maakt is de onvoorstelbare hoeveelheid zeilen die op die kleine boten staan. Topsport voor de zeilers die de hele wereld overgaan en elkaar bestrijden. We hebben nog lang bij de ondergaande zon rondgelopen en genoten van het vertier in de haven. Er was een band aan het spelen en iedereen genoot van de muziek en de mooie zwoele zomeravond.

Het was alweer prachtig weer, alweer een memorabele dag en een heel goede afsluiting van onze reis door NZ waar we nog lang aan terug zullen denken!

Naar Auckland 08-03-2018

Vandaag gaat de reis naar onze laatste bestemming Auckland en bij ons daalt het besef in dat we aan het laatste deel van deze prachtige reis door NZ zijn begonnen. Morgen gaan we de stad verkennen maar vandaag is de reis er naar toe.

Onze gastvrouw raadt ons aan om niet de standaard route te volgen maar een andere route die zij keurig uitlegt aan de hand van een kaart en uiteraard volgen wij haar raad op en we verlaten Whitianga. Via de weg 309 gaan we de andere kant van het schiereiland en dan helemaal langs de baai Firth of Thames eerst naar het Zuiden en daarna naar het Westen. Pas bij Waitakaruni gaan we de snelweg op naar Auckland.

Voor het eerst in NZ rijden we tientallen kilometers over vlak terrein en dat is ook wel weer eens prettig. Bij een benzine station naar hints en tips gevraagd en die werden graag gegeven. Inwoners van NZ zijn zonder uitzondering altijd bereid te helpen en aardig.

Waar we heel goed op moesten letten is om weg 16 naar het Westen te nemen want "anders ga je over de brug en kom je in grote problemen". En aldus geschiedde. We namen niet weg 16 en gingen dus de brug over en toen waren we daadwerkelijk in grote problemen. Ook onze MAPS.me navigatie kon ons niet meer helpen.

De briljante navigator Marianne kreeg het na een hele puzzel evenwel toch voor elkaar om uiteindelijk de weg terug te vinden, de 16 te nemen en vervolgens ook nog de juiste afslag te vinden en ik deed gehoorzaam wat zij opdroeg en na een uur extra reistijd kwamen we op onze bestemming aan. We verblijven in een buurt genaamd Grey Linn. Onze cottage ligt in de tuin van het huis van onze gastheer/vrouw. Heel rustig gelegen in een woonwijk met vrijstaande huizen.

Koffer uitgeladen en de buurt verkend en adviezen van onze gastheer opgevolgd. Eerst de supermarkt opgezocht. We dachten dit te kunnen lopen. Onderweg de weg gevraagd aan een jonge vrouw met twee kinderen. Bleek een Nederlandse vrouw uit Limburg te zijn! Zij werkt hier als een soort au-pair. De kinderen hadden een paar woordjes Nederlands geleerd en begroeten ons met "Howdoe" en zeiden ons gedag met "Doei". Omdat het lopen toch wel wat veel tijd kost wegens het sterk stijgen en dalen van de wegen hebben we de auto gepakt om onze boodschappen te doen.

Later zijn we naar een gezellig Italiaans restaurant genaamd "Prego" gereden. Heel lekker gegeten tussen de locals. We moesten echt weer wennen aan een drukke stad na de rustige natuur van de afgelopen dagen.

We weten welke bus we morgen moeten nemen naar het centrum bij de haven van Auckland. Parkeren is een ramp is ons verteld en bovendien is ook wel eens leuk om door iemand anders gereden te worden. Zeker wanneer je mag verwachten dat die persoon de weg kent.

Whitianga 07-03-2018

Vanmorgen eerst naar I-site van Whitianga voor de nodige tips en direct daar koffie en thee gedronken. Eerst gaan we met een kleine ferry naar de overkant van het water om daar een wandeling te maken. Zodra we 5 a 6 honderd meter van de ferry verwijderd zijn, begint het hard te regenen en we kunnen nergens schuilen. We hebben prima jassen aan dus daaronder blijft het droog en warm. Maar het regent hard en alle water drupt van de jassen naar de korte broek en vervolgens in de open sandalen. We zien er dus uit als een paar verzopen katjes en zo voelen we ons ook. Dus besloten weer met de ferry terug te gaan en de voorgenomen autorit te gaan maken.

We gaan een rondrit maken over het Coromandel schiereiland. Ook nu weer gaat de weg dicht langs de kust maar ook hier is het sterk stijgen en dalen. Al na een uurtje komt de zon er weer bij en loopt de temperatuur snel op en wordt het dus weer een mooie dag. Het is een mooie rit en stoppen in de stad Coromandel aan de andere kant van het schiereiland. We wanen ons in de jaren 60 en we zien verschillende hippies door de straten lopen langs houten huisjes en gebouwen. 

Even buiten Coromandel begint de "Driving Creek Railway" een spoorlijntje op smalspoor. Het is het levenswerk van Barry Brickell een zeer veelzijdig man die vol van het leven heeft genoten maar ook een beetje excentriek was. Hij was kunstenaar, schrijver, ingenieur en vrijgezel want "de vrouwen zouden hem maar afremmen". Voor zijn pottenbakkerij had hij klei nodig en de beste klei vond hij op de berg. Om die te transporteren legde hij een spoorlijntje aan en vond dat zo leuk dat hij er tientallen jaren aan is blijven werken en steeds verder uitbouwde. Het treintje gaat zigzaggend de berg op. Dus soms ga vooruit en het volgende moment achteruit en je komt heel hoog op de berg aan na 8 viaducten en 2 tunnels. Mooie vergezichten onderweg en ook zie je overal langs het spoor kunstwerken staan. Prachtig dat het allemaal functioneert en boven aangekomen genieten we van een prachtig uitzicht rondom. Twee jaar geleden is Barry gestorven en hij is op zijn berg begraven.

De terugweg gaat over weg 309 die op de kaart niet rood maar oranje gekleurd is en dus van een iets mindere kwaliteit is. En dat bleek al snel toen het asfalt ophield en overging in gravel. Gewoon stug doorgereden en uiteindelijk weer op de hoofdweg aan de andere kant van het schiereiland uitgekomen. Daarna nog wat boodschappen gedaan en genoten van de maaltijd op het terras van onze cottage in het regenwoud. 

Morgen nemen we met weemoed afscheid van de prachtige en indrukwekkende natuur van NZ. Nog een mooie rit voor de boeg en dan verblijven we in Auckland onze laatste bestemming, de enige stad in NZ met meer dan 1 miljoen inwoners, voordat we naar huis vliegen.

Naar Whitianga 06-03-2018

We verlaten ons geliefde Roturoa en gaan op weg naar Whitianga in Doromandel verder noorderlijk aan de Pacific Ocean. De weg start glooiend maar na Tauranga wordt het sterk stijgen en dalen en dat levert prachtige vergezichten op. Toch verbaasd ons dat want we zitten dicht bij de kust van de Pacific en Tauranga is een havenstad. Zo dicht bij de kust en dan zo sterk stijgen en dalen is een uitzondering.

In Katikati gaan we koffie en thee drinken en zitten gezellig buiten naar de mensen te kijken. Deze stad is omstreeks 1850 ontstaan toen een van oorsprong Ierse dominee het hele gebied kocht en vervolgens doorverkocht aan 247 uit Ulster afkomstige families onder voorwaarde dat zij de grond zouden bewerken. Tot de dag van vandaag bestaan de Ierse invloeden en produceert het gebied heel veel fruit, groenten en veeteeltproducten. Bovendien wonen en werken er veel kunstenaars en de volledige zijkanten van gebouwen zijn van kunst voorzien. Geen graffiti maar bijvoorbeeld een afbeelding van een hele familie.

In Tairua gaan we naar het strand van de Pacific. Mensen aan het zonnen en zwemmen en een strak blauwe Pacific levert mooie foto's op. Komt een bootje met sportvissers binnen en wat blijkt zij hebben een ruim 2,5 meter 121 kg zware Merlijn vis gevangen. Dat komt zelden voor en de sportvissers worden van alle kanten gefeliciteerd en gefotografeerd. Absoluut niet gepland maar leuk om mee te maken en wat een indrukwekkende vis is dat.

Als je op het kaartje kijkt dan wordt duidelijk dat we niet in de plaats Whitianga zelf zitten maar kilometers ver daar vandaan. De navigatie helpt ons en ook de beschrijving is helder maar ook een beetje beangstigend. Omschrijvingen als "hier heel voorzichtig naar beneden" en "nu door de rivier heen" doen vermoeden dat het geen makkelijk rit zal worden en dat blijkt helaas een understatement.

Zodra we de normale weg verlaten komen we na kilometers onverharde weg het bord met verwijzing naar onze Lodge Wairua Rainforest River Retreat tegen en nemen dus die afslag en onmiddellijk ga ik stilstaan. De helling die we af moeten is angstwekkend stijl. Nog nooit zoiets mee gemaakt. Toen we zonder kleerscheuren beneden aan kwamen, stonden we voor een brede en snelstromende rivier. Gelukkig was ook onze gastheer daar toevallig en hij zei dat we er door zouden moeten kunnen. Dat hebben we dus maar gedaan en we kwamen verbaasd dat het gelukt was aan de overkant aan. Vervolgens moesten we nog honderden meters weer stijl naar boven en dat haalde de auto niet. We stonden vast.

Onze gastheer heeft het toen overgenomen, is achteruitrijdend naar de rivier afgedaald en met een hele snelle aanloop de steile helling genomen. We waren aangekomen en wat blijkt? Het blijkt een adembenemende locatie. Onze lodge staat en hangt letterlijk in het regenwoud. Nooit eerder hebben we in zo'n mooie lodge helemaal omgeven door natuur mogen verblijven. Het was een mooie rit met de nodige spannende zaken op de laatste kilometers en we verblijven op het mooiste plekje van NZ.

Urewera tree planting 05-03-2018

We wilden graag nog meer over de Maori cultuur en achtergrond weten en tegelijkertijd iets bijdragen aan het natuurbehoud. We rijden 1,5 uur vanuit onze accommodatie naar het DOC - Department of Conservation in Murupara. Onze gids met een 4 wheel drive staat ons al op te wachten. Die 4-wheel drive blijkt noodzakelijk want we gaan dwars door de wildernis en dwars door de stromende rivier naar de campsite waar we de volgende twee (Vlaamse) gasten verwelkomen.

Onze waterfles is bijna leeg en daar weet onze gids een heel makkelijke oplossing voor. Je loopt naar het kleine riviertje dat daar stroomt en je vult de fles. Voor het eerst van mijn leven water direct uit de natuur gedronken en niet ziek geworden. In NZ kan dat op sommige plekken dus nog wel. Daarna gaan we de bomen planten maar eerst gaat onze vrouwelijke Maori gids van begin twintig uitleggen dat dat niet zo maar iets is.

Bomen communiceren met elkaar en moeten ook toegesproken worden wanneer ze geplant worden. Ze legt dat zo overtuigend uit dat ik daar van onder de indruk raak. Vervolgens steken we via een mobiele brug een woest stromend riviertje over. Daar aan de overkant zullen wij onze bomen planten.

Ik doe mijn uiterste best om de drie bomen te planten. Dat blijkt best wel hard werken maar het is de moeite waard. Na het plaatsen van elke boom spreken we deze, volgens de rituelen van de Maori, in gedachten toe. Eén van de drie bomen zal hier nog vele eeuwen zijn. Sommige van die bomen worden zelfs meer dan duizend jaar.

Zowel Marianne als ik krijgen een certificaat uitgereikt en we zijn nu officieel beschermheer en -vrouw van het Urewera bos. We krijgen ook nog de coördinaten van de plaats waar onze bomen staan. Bij het uitreiken van het certificaat legde onze Maori gids uit welk belang zij hechten aan het onderhoud van de bossen en onze hulp hierbij. Ze deed dat op z'n indrukwekkende wijze dat het zelfs een emotioneel momentje werd.

Dan gaan we de boswandeling maken en onze Maori gids laat volwassen exemplaren zien van de jonge bomen die wij net geplant hebben. Met name de boom die 1000 jaar wordt, blijkt een zeer indrukwekkend exemplaar te zijn. Niet alleen breed maar onvoorstelbaar hoog. Ik schep een beetje op en zeg dat de door ons geplante boom, de Kahikatea, nog groter zal worden. Helaas is zeker dat wij dat niet zelf zullen meemaken.

Dan is het tijd voor een Maori lunch en die nuttigen we aan een snel stromend riviertje met een grote waterval op de achtergrond. Zoals zo vaak zijn wij de enige mensen en dat vinden we helemaal niet erg en genieten we van de mooie omgeving. Daarna brengt de gids ons weer terug naar de plek waar onze auto staat.

Terug in Roterua gaan we nog wat drinken. We zijn blij dat we in de schaduw zitten want de zon staat weer te branden en het is vandaag 27 graden. Geen slechte dag dus. s-Avonds weer genoten van een salade met tonijn op ons terras met uitzicht op grazende koeien.

Rotorua 04-03-2018

Gisteren al even genoten van de mooie stad Rotorua en vandaag willen we die stad beter leren kennen. Dus we starten weer bij I-site en leren daar dat er een mooie wandeling is die ons vrijwel alle mooie dingen die de stad te bieden heeft zal laten zien. Direct naast I-site start de wandeling door de Government Gardens. Prachtig aangelegd en met prachtige houten gebouwen die oorspronkelijk dienst deden als een spa die gebruikt maakten van de vulkanische omgeving. Overigens dat ruik en zie je overal. De zwavel is alom aanwezig en - en dat vonden we heel bijzonder - in de tuin van een heel normaal huis aan een heel normale straat komt permanent stoom uit de grond. Echt vulkanisch zoals wij dat nog nooit hadden meegemaakt.

De wandeling gaat van de Goverments Gardens over naar een wandeling langs het Lakefront en dat helemaal afgelopen. Was helemaal vlak dus dat was een eitje. Bij de koffie en de thee kreeg Marianne een briljant idee. Gisteren zijn we een geiser misgelopen om een gesloten weg maar er moeten er nog meer zijn. Dus even opgezocht waar de dichtstbijzijnde zou zijn en dat bleek de "Pohutu geyser" te zijn in het Maoridorp Te Puia. En dus daar naar toe gegaan. Achteraf bleek dat een schot in de roos want gemiddeld komen hier 4 tot 5 duizend (!!!) mensen per dag de geisers (want er zijn er meer dan één) bezoeken.

Maia is onze trotse en sympathieke Maori gids die ons in ruim een uur rondleidt. Ze legt de werking van de geiser uit, de werking van de modderpoel die het voor elkaar kreeg om een daarboven gebouw hotel te verzwelgen en ook hoe belangrijk deze plek voor haar stam is geweest en nog steeds is. Daar zijn tussen de stammen meerdere oorlogen om gevoerd en haar stam heeft deze met hand en tand verdedigd en tot de dag van vandaag zijn zij de eigenaar van "The Village Te Puia".

Naast de geisers en de modderpools wordt ook duidelijk dat aardbevingen meer normaal dan uitzondering zijn in dit gebied. De aardkorst is geografisch gezien heel dun hier dus het is logisch dat er aardbevingen zijn. Maia deed daar volstrekt niet moeilijk over maar vond het jammer dat het kozijn in haar huis nog wel gebarsten was.

In Te Puia wordt ook de bedreigde vogelsoort KIWI gehouden. Dat zijn nachtvogels dus de kans dat je die gaat zien is nihil. In Te Puia is voor deze nachtvogels de nacht en de dag mbv verlichting omgedraaid. Wij gingen in het stikdonker met de hand aan een railing naar binnen en daar in vrijwel de volledige duisternis hebben we actieve KIWI vogels kunnen zien die best groot zijn en een ei dragen dat maar liefst 20% van hun gewicht is. Dat maken niet veel mensen mee hebben we begrepen.

Maia heeft als laatste nog de geschiedenis van haar volk uitgelegd en dat liegt er niet om. Het is een zeer trots volk dat een gewaardeerde plek in NZ heeft verworven. Zij vertelde tenslotte dat zij van haar opa drie belangrijke waarden heeft meegekregen: Love, Respect en Learning. Nou wij hebben zeer veel respect voor haar! Van dit alles zeer onder de indruk naar de stad terug en thuis buiten genoten van een zelf bereide maaltijd en een prachtige zonsondergang. Wat een dag !!!

Naar in de omgeving van Rotorua 03-03-2018

Ook vanmorgen worden we weer verwelkomt door het geluid dat de TUI vogels maken. Dat geluid kan ik niet omschrijven maar zeker is dat ik het nergens anders in de wereld heb gehoord. Navraag leert dat deze vogels veel voorkomen dus in NZ kijkt niemand van deze vogels op. Bovendien is bekend biermerk ook TUI. Wat de connectie tussen die twee is, is ons onbekend.

Na het ontbijt nemen we van de sympathieke Daniel (van oorsprong en Zwitser) en van zijn twee katten afscheid. Het is wel spannend want het adres wat we hebben op gekregen komt niet voor in Map.Me (onze navigatie). Sterker nog. Zelfs de plaatsnaam komt niet voor maar het moet in de buurt zijn van de grote plaats Rotorua.

Het word een mooie en afwisselende rit. Eerst vlak met veel veeteelt en dat spectaculair met veel stijgen en dalen langs het grootste meer van NZ het Lake Taupa. We hebben de scenic route hierlangs geregen en werden iedere keer weer getrakteerd op mooie beelden. Onder aan het meer een wandeling gemaakt maar nu was alles helemaal vlak. Tot onze verbazing was in de stad Taupa een triatlon aan de gang, NZ blijkt een sportief volkje want naast triatlon komen alle extreme sporten voor in NZ.

Rotorua is een grote stad en dus er alles voor handen. I-site is gevestigd in een heel rustiek houten gebouw en het centrum van de stad ziet er heel mooi uit. Veel mooier dan we gewend waren. Prachtige bloemperken, spiegelgladde grasperken en bloemen aan de lantaarnpalen. Alles mooi en wel maar waar moeten we eigenlijk heen. Toch maar weer eens Maps.Me ingeschakeld maar de plaatsnaam blijft onbekend maar gelukkig wordt wel de straatnaam herkend die blijkbaar maar één keer in de hele omgeving voorkomt. We moeten 12 km ten noorden van Ngongotaha zijn en de laatste kilometers zijn snel afgelegd en we komen bij ons nieuwe verblijf Blossom Cottage aan in een mooie omgeving.

Morgen staat in het teken van de Maori.