Vandaag goed wandelweer. Droog en warm maar gelukkig niet te heet. Dus de wandelsokken en de wandelschoenen aangetrokken en via Cuba street naar de haven gelopen. Cuba street bestaat uit vele restaurants en pubs, daarna de winkels en onder aan bij de haven kantoren en ... je loopt zo I-site binnen. Ook nu weer zeer professioneel en prettig geholpen. Wat we al in Nederland hadden besloten, is dat we sowieso het Te Papa Tongarewa museum zouden bezoeken en daar lopen we als eerste heen. En dat blijkt een schot in de roos te zijn. Wat een indrukwekkend museum met een prachtige ligging aan het Waterfront.

Het vertelt de geschiedenis van de Maori en de verdragen die de Engelsen met hen sloten en laat zien dat de Maori steeds meer land kwijtraakten. Vertelt ook het verhaal van de immigranten die in erbarmelijke omstandigheden toch een bestaan weten op te bouwen. In slechts 85 jaar tijd verdwijnt 80% van al het bos en wordt omgetoverd in vruchtbare grond voor landbouw en veeteelt. Wat ik ook erg indrukwekkend vond is de stroom van vluchtelingen naar NZ in de tijd uitgezet. Ruim 700 Poolse wezen die hun ouders hadden verloren in de strafkampen van Siberië, de vluchtelingen van vrijwel alle oorlogen zoals WO 1 en 2, Iran-Irak etc. tot en met Syrië met jaartallen erbij. Alles heel leerzaam en stijlvol in kaart gebracht zonder een oordeel te vellen maar uitsluitend feitelijkheden. Zeer indrukwekkend. Geeft een goed beeld van de geschiedenis van heel NZ.

Daarna gaan we doen wat alle toeristen doen namelijk met de Wellington Cable Car naar het hoogste punt met uitzicht over de hele stad. De reis zelf is maar 5 minuten maar het hoogteverschil is groot. We gaan de botanische tuin in en worden hartelijk begroet door het jonge echtpaar met twee kleine kinderen uit Dortmund, waarmee we een paar dagen geleden de zeiltocht door de Abel Tasman Bay hebben gemaakt. Wat kan de wereld soms klein zijn!

Vervolgens even terug naar huis en na het opfrissen gaan we terug naar het Waterfront. De vele restaurantjes die je daar vindt zijn gevestigd in zogenaamde Sheds (een soort houten gebouwtjes). Je zit vaak aan houten tafels op ongemakkelijke krukjes, maar heel gezellig en ook heel druk. Het duurde even voordat we een plekje hadden gevonden voor de avondmaaltijd.

Daarna nog heerlijk gewandeld bij avondlicht en dan ziet de stad er toch weer heel anders uit. In de haven werd geoefend voor een bootrace die lijkt op onze race met drakenboten. Sterke mannen peddelen op commando van de schipper en maken allemaal precies tegelijkertijd dezelfde slag en op het staartstuk staat de roerganger. Het ging er serieus aan toe en deze races hebben hun wortels in en komen nog voort uit de Maori traditie. Morgen weer een nieuwe spannende dag.