We wilden graag nog meer over de Maori cultuur en achtergrond weten en tegelijkertijd iets bijdragen aan het natuurbehoud. We rijden 1,5 uur vanuit onze accommodatie naar het DOC - Department of Conservation in Murupara. Onze gids met een 4 wheel drive staat ons al op te wachten. Die 4-wheel drive blijkt noodzakelijk want we gaan dwars door de wildernis en dwars door de stromende rivier naar de campsite waar we de volgende twee (Vlaamse) gasten verwelkomen.

Onze waterfles is bijna leeg en daar weet onze gids een heel makkelijke oplossing voor. Je loopt naar het kleine riviertje dat daar stroomt en je vult de fles. Voor het eerst van mijn leven water direct uit de natuur gedronken en niet ziek geworden. In NZ kan dat op sommige plekken dus nog wel. Daarna gaan we de bomen planten maar eerst gaat onze vrouwelijke Maori gids van begin twintig uitleggen dat dat niet zo maar iets is.

Bomen communiceren met elkaar en moeten ook toegesproken worden wanneer ze geplant worden. Ze legt dat zo overtuigend uit dat ik daar van onder de indruk raak. Vervolgens steken we via een mobiele brug een woest stromend riviertje over. Daar aan de overkant zullen wij onze bomen planten.

Ik doe mijn uiterste best om de drie bomen te planten. Dat blijkt best wel hard werken maar het is de moeite waard. Na het plaatsen van elke boom spreken we deze, volgens de rituelen van de Maori, in gedachten toe. Eén van de drie bomen zal hier nog vele eeuwen zijn. Sommige van die bomen worden zelfs meer dan duizend jaar.

Zowel Marianne als ik krijgen een certificaat uitgereikt en we zijn nu officieel beschermheer en -vrouw van het Urewera bos. We krijgen ook nog de coördinaten van de plaats waar onze bomen staan. Bij het uitreiken van het certificaat legde onze Maori gids uit welk belang zij hechten aan het onderhoud van de bossen en onze hulp hierbij. Ze deed dat op z'n indrukwekkende wijze dat het zelfs een emotioneel momentje werd.

Dan gaan we de boswandeling maken en onze Maori gids laat volwassen exemplaren zien van de jonge bomen die wij net geplant hebben. Met name de boom die 1000 jaar wordt, blijkt een zeer indrukwekkend exemplaar te zijn. Niet alleen breed maar onvoorstelbaar hoog. Ik schep een beetje op en zeg dat de door ons geplante boom, de Kahikatea, nog groter zal worden. Helaas is zeker dat wij dat niet zelf zullen meemaken.

Dan is het tijd voor een Maori lunch en die nuttigen we aan een snel stromend riviertje met een grote waterval op de achtergrond. Zoals zo vaak zijn wij de enige mensen en dat vinden we helemaal niet erg en genieten we van de mooie omgeving. Daarna brengt de gids ons weer terug naar de plek waar onze auto staat.

Terug in Roterua gaan we nog wat drinken. We zijn blij dat we in de schaduw zitten want de zon staat weer te branden en het is vandaag 27 graden. Geen slechte dag dus. s-Avonds weer genoten van een salade met tonijn op ons terras met uitzicht op grazende koeien.