Okahune 02-03-2018
Vandaag gaan we een wandeling maken in het Tongagiro National Park. Op de kaart zien we dat de weg midden in het park eindigt en daar beginnen verschillende wandeltochten. Wij gaan de Track Taranaki Falls nemen. De autotocht is mooi en afwisselend en de indrukwekkende bergen (vulkanen) komen steeds dichterbij. Daar wordt veel aan wintersport gedaan.
Als we nog maar een paar kilometer van de bestemming zijn, doemt opeens en tot onze stomme verbazing een onvoorstelbaar omvangrijk, prachtig en zeer stijlvol gebouw op. Het lijkt wel een Frans paleis. Het heet heel toepasselijk Chateau Tongariro en is een luxueus hotel in Britse stijl. De High Tea wordt warm aanbevolen. Onze Track start achter dit mooie chateau. Het wordt gelukkig een eitje, denken wij, maar 3 km naar de waterval en dan via de andere route ook van 3 km weer terug. Maar daar vergissen wij ons in.
De wandeling start glooiend door een regenbos maar zodra we door bloeiende heidevelden wandelen doen we niets anders dan stijgen en dalen en wordt het echt hard werken. Over de eerste 3 km tot aan de waterval doen we maar liefst 1 uur en 40 minuten. Toch net iets anders dan een boswandelingetje in NL. De waterval is spectaculair en de moeite van deze inspannende wandeling waard. We blijven er een poosje van genieten en maken uiteraard ook hier een paar foto's van. Daarna starten we met de volgende 3 km terug en ook die blijken weer 1 uur en 40 minuten te kosten van echt hard werken met vele klimmetje en dalingen. Maar wel zeer genoten van de mooie wandeling met prachtige vergezichten en woest stromende riviertjes in de indrukwekkende natuur.
Als we weer bij de auto terug zijn, hebben we allebei het "Yes we did it" gevoel. Deze wandeling gaan we niet snel meer vergeten. Als afsluiting hebben we in het cafe van het Chateau nog iets gedronken en gegeten want we vonden dat we dat wel verdiend hadden. Daarna hebben we de doodlopende weg in het Park verder vervolgd tot we boven op de top van de berg waren. Het leek wel een maanlandschap. Schitterende uitzichten rondom. In de winter barst het hier van de ski- en snowboard aktiviteiten, nu is het een uitgestorven omgeving.
Morgen weer op weg naar onze volgende verblijfplaats in de buurt van Rotorua.
Naar Ohakune 01-03-2018
Eerst nog een aanvulling op gisteren. Ik meldde dat begin 1800 vrijwel alle land van de Maori werd afgenomen en dat is correct. Dat zou een negatief beeld over de huidige situatie kunnen opleveren maar gelukkig is dat niet het geval. De Maori en hun cultuur worden gerespecteerd. Tijdens de rondleiding door de regeringsgebouwen werd melding gedaan dat verschillende ministers en verschillende leiders van politieke partijen Maori zijn. Ook hun taal is officieel erkend. Maori doen volop mee en maken gewaardeerd onderdeel uit van de gemeenschap. En dan nu de rit van vandaag.
We waren snel Wellington uit en kwamen op de VIERbaans weg naar het Noorden. Bovendien was alles vlak dus een totaal andere ervaring dan het rijden op het Zuidereiland. Eerst veel groente- en fruitteelt en dat gebied heet de "tuin van NZ". Daarna veeteelt en de weg wordt dan weer een vertrouwde tweebaansweg. Pas op het laatste deel gaan we weer stijgen en dalen en dat alles met een zonnetje dus het ziet er allemaal lieflijk uit. Alle plaatsen waar we door heen komen zijn stuk voor stuk groter dan die op het Zuidereiland. En dan is er nog een verschil. Er is meer verkeer. Het is dat nog steeds niet vergelijkbaar met Nederland maar je komt toch regelmatige ander verkeer tegen.
Vermeldenswaard zijn de vrachtwagenchauffeurs die hun vrachtwagens die ongeveer tweemaal zo groot zijn als we in NL gewend zijn met 100 km per uur over tweebaanswegen rijden en dat strak op de streep aan de linkerkant van de weg. Vakmensen dus. Zij gaan ook keurig aan de kant wanneer dat mogelijk is zodat je kunt passeren.
Ohakune is een wintersportplaats maar ook nu is het daar goed toeven. Eerst weer een bezoek gebracht aan de I-site voor de plannen van morgen en daarna het stadje verkend. Alles is er en het is allemaal erg vertrouwd.
Op 10 minuten rijden van Ohakune ligt ons verblijf voor de komende 2 nachten: The River Lodge in "the middle of nowhere" met als gastheer een oorspronkelijke Zwitser met grappig accent. Er lopen 2 katten rond en we zitten nu in de gezellige gemeenschappelijke huiskamer. De Lodge is omgeven door een mooie tuin en er stroomt een heus riviertje door de achtertuin. Levert weer een paar mooie plaatjes op. Al met al een easy dag met een mooie rit. Morgen weer de natuur in.
Wellington dag 2 28-02-2018
Na een vroeg ontbijt in ons huisje zijn we met de bus naar de parlementsgebouwen gereden. Wellington is de hoofdstad van NZ en hier zetelt de regering en oppositie en worden nieuwe wetten gemaakt en besloten hoe belastinggelden worden besteed. We hebben via I-site geboekt voor de eerste rondleiding van 10 uur. Veiligheid voor alles want de maatregelen zijn één op één vergelijkbaar met een vliegveld. Alles wordt gecontroleerd en vervolgens moeten alle camera's, scherpe en ijzeren voorwerpen worden ingeleverd.
Een ruim 80 jarige dame doet de rondleiding van een heel uur met erg veel humor. Het blijken drie gebouwen te zijn. Een rond gebouw dat zeer toepasselijk "The Beehive" wordt genoemd. In dit gebouw zijn de werkkamers van de ministerpresident en de ministers plus ontvangstruimten voor hoge gasten. Het tweede gebouw is ouder (en mooier) en daar komt de regering en de oppositie bijeen en discussiëren onder leiding van "The Spokes Man". Redelijk vergelijkbaar met Engeland. Alle vergaderingen zijn openbaar en worden direct uitgezonden. Men wil zo transparant mogelijk zijn. Het derde gebouw is van hout en heeft de gotische stijl. Het lijkt erg op een kerk van binnen en herbergt de bibliotheek van de regering. Maar ook burgers mogen daar gebruik van maken. Als laatste werd de constructie getoond in de kelder die schade moet voorkomen ten gevolge van een aardbeving. Zelfs de aardbeving van 7.8 op de schaal van Richter van een paar jaar geleden heeft geen schade aan het gebouw veroorzaakt. Wellington ligt precies boven de breuklijn en aardbevingen komen hier vaak voor.
Daarna doorgelopen naar de nieuwe St Paul's Cathedral. Ja hij is nieuw, ja hij is heel groot, ja alle voorzieningen zijn aanwezig maar ... O wat is die lelijk vinden wij. Snel door naar the Stone Palace waar vroeger de regering in zetelde. Het is het allergrootste HOUTEN gebouw op het zuidelijk halfrond. Van enige afstand zou je zweren dat het uit steen is opgetrokken maar het is echt allemaal van hout. Op een steenworp afstand brengen we een bezoek aan de oude St Paul's Cathedral en ook die is volledig uit hout opgetrokken. Fraai gebouw, gemoedelijke sfeer binnen en oneindig veel mooier dan de nieuwe.
Vervolgens de volledige wandeling langs de haven gemaakt en geluncht in Shed 5 waar we ook gisteren zijn geweest en daar uiteraard hun specialiteit krab gegeten. Toen we naar de kaart van Wellington keken, kwamen we tot de conclusie dat we alle interessante zaken en gebouwen nu bezocht hebben. Zeker alle die door I-site zijn aangeraden. Morgen gaan we dus weer op weg naar onze volgende bestemming.
Wellington dag 1 27-02-2018
Vandaag goed wandelweer. Droog en warm maar gelukkig niet te heet. Dus de wandelsokken en de wandelschoenen aangetrokken en via Cuba street naar de haven gelopen. Cuba street bestaat uit vele restaurants en pubs, daarna de winkels en onder aan bij de haven kantoren en ... je loopt zo I-site binnen. Ook nu weer zeer professioneel en prettig geholpen. Wat we al in Nederland hadden besloten, is dat we sowieso het Te Papa Tongarewa museum zouden bezoeken en daar lopen we als eerste heen. En dat blijkt een schot in de roos te zijn. Wat een indrukwekkend museum met een prachtige ligging aan het Waterfront.
Het vertelt de geschiedenis van de Maori en de verdragen die de Engelsen met hen sloten en laat zien dat de Maori steeds meer land kwijtraakten. Vertelt ook het verhaal van de immigranten die in erbarmelijke omstandigheden toch een bestaan weten op te bouwen. In slechts 85 jaar tijd verdwijnt 80% van al het bos en wordt omgetoverd in vruchtbare grond voor landbouw en veeteelt. Wat ik ook erg indrukwekkend vond is de stroom van vluchtelingen naar NZ in de tijd uitgezet. Ruim 700 Poolse wezen die hun ouders hadden verloren in de strafkampen van Siberië, de vluchtelingen van vrijwel alle oorlogen zoals WO 1 en 2, Iran-Irak etc. tot en met Syrië met jaartallen erbij. Alles heel leerzaam en stijlvol in kaart gebracht zonder een oordeel te vellen maar uitsluitend feitelijkheden. Zeer indrukwekkend. Geeft een goed beeld van de geschiedenis van heel NZ.
Daarna gaan we doen wat alle toeristen doen namelijk met de Wellington Cable Car naar het hoogste punt met uitzicht over de hele stad. De reis zelf is maar 5 minuten maar het hoogteverschil is groot. We gaan de botanische tuin in en worden hartelijk begroet door het jonge echtpaar met twee kleine kinderen uit Dortmund, waarmee we een paar dagen geleden de zeiltocht door de Abel Tasman Bay hebben gemaakt. Wat kan de wereld soms klein zijn!
Vervolgens even terug naar huis en na het opfrissen gaan we terug naar het Waterfront. De vele restaurantjes die je daar vindt zijn gevestigd in zogenaamde Sheds (een soort houten gebouwtjes). Je zit vaak aan houten tafels op ongemakkelijke krukjes, maar heel gezellig en ook heel druk. Het duurde even voordat we een plekje hadden gevonden voor de avondmaaltijd.
Daarna nog heerlijk gewandeld bij avondlicht en dan ziet de stad er toch weer heel anders uit. In de haven werd geoefend voor een bootrace die lijkt op onze race met drakenboten. Sterke mannen peddelen op commando van de schipper en maken allemaal precies tegelijkertijd dezelfde slag en op het staartstuk staat de roerganger. Het ging er serieus aan toe en deze races hebben hun wortels in en komen nog voort uit de Maori traditie. Morgen weer een nieuwe spannende dag.
Naar Wellington op Noordereiland 26-02-2016
Na de heerlijke zon van gisteren starten we vandaag met een druilerige regen. Om 9.30 vertrekken we van onze Cottage naar Picton waar de Ferry ons naar Wellington op het Noordereiland zal brengen. Een makkelijke rit tot we in Haverlock aankomen. Eerst drinken we daar koffie en thee en Marianne neemt heel "Utterly British" daar een warme scone met boter bij.
In Haverlock kun je op twee manieren naar Picton rijden. Normale mensen nemen gewoon de Highway maar er bestaat ook de zogenaamde Scenic Way en dus nemen wij die. Veel stijgen en dalen met de nodige bochtjes en met een prachtig uitzicht op de Queen Charlotte Sound. Wij hebben geen spijt van onze keuze en aan het einde van de rit komen we precies op de parkeerplaats uit bij de Interislander Ferry. Daar moesten we onze vertrouwde Toyota RAV4 inleveren nadat we eerst afscheid hebben genomen met een klopje op het dashboard. Net als bij een vliegtuig moet je ook bij de Ferry je koffer inleveren en vervolgens vertrekken we precies op tijd naar het Noordereiland. NZ houdt van stiptheid blijkt ook nu weer.
De Interislander is een heel groot schip met 9 verdiepingen. Het lijkt wel een cruiseschip. Overal kan je comfortabel zitten met een prachtig uitzicht. Er speelt zelfs een live band in een van de cafés! Na 3,5 uur varen komen we aan in Wellington de hoofdstad van NZ. Daar de koffer van de band gehaald en ons nieuwe voertuig de Ford Eco Sport opgehaald. Kleiner dan de vorige auto maar heel compleet en heel leuk en spiksprinter nieuw.
Op de kaart van Wellington leek het adres van ons verblijf makkelijk te vinden. Bovendien hebben de Maps.Me navigatie. Maar ondanks dat wordt het niet makkelijk. De straat waar we moeten zijn, houdt namelijk ineens gewoon helemaal op. Navraag levert op dat we om moeten rijden naar het volgende deel van de straat en ook daar kunnen maar lastig huisnummer 130 vinden. En dat alles in een grote stad met heel veel verkeer. Toch lukt dat en wat blijkt... we hebben een heel groot, compleet huis met tweeverdiepingen tot onze beschikking!
Het is al laat wanneer we in Cuba Street een restaurant vinden waar we toch wel moe maar zeer voldaan genieten van een avondmaaltijd. We hebben twee volle dagen voor de boeg om Wellington te ontdekken en starten morgen met een bezoek aan I-site (de VVV van NZ) en laten de auto gewoon staan en gaan heerlijk wandelen.
Upper Moutere 25-02-2018
De weersverwachting was duidelijk. Vandaag beschermingsfactor 50 en dus smeren wij ons gehoorzaam in. Stipt om 10.00 uur vertrekt onze catamaran vanuit Kaiteriteri (spreek dat maar eens snel uit!), uitgerust met grootzeil en rolfok. Dus de schipper kan alles helemaal in z'n eentje bedienen. En wat blijkt ... onze schipper is de tweelingbroer van Iggy Pop, die samen met de veel te vroeg overleden David Bowie, alle verboden middelen heeft gebruikt die er überhaupt maar bestonden. Een volkomen uitgemergeld maar wel gebruind lichaam met gelukkig één verschil. Onze schipper heeft indrukwekkende spieren en blijkt prima in staat te zijn de catamaran te besturen, tijdens het nuttigen van een muffin. Ik denk niet dat Iggy Pop dat nog zou kunnen, het besturen van een catamaran.
Op de heenreis krijgen we uitleg over de wildlife op het vaste land en de eilanden die wij passeren. Op het vaste land hebben mensen hoog in de bergen huizen laten bouwen met een fantastisch uitzicht over de hele baai. Daar (b)lijkt geen enkele weg te zijn dus zij zullen waarschijnlijk (wekelijks) met de boot naar de supermarkt gaan. We zien onderweg een aantal zee-leeuwinnen. De NZ variant blijkt klein te zijn en de mannen die groter zijn, zijn naar elders vertrokken. Daarna de lunch op het strand in de baai van Anchorage. Een leuk gesprek gevoerd met een dame die de hele (!!!) weg te voet aflegt. Ook deze hikester ziet er uitgemergeld uit maar beschikt blijkbaar wel over een prima conditie. Respect!!
De beschermingsfactor 50 blijkt echt noodzakelijk. Ook op de terugweg weer in de zon en weer zien we zee-leeuwinnen en nu ook vogels die met doodsverachting van grote hoogte het water in duiken om vissen te verschalken. Het is een fantastische ervaring om te genieten van de stilte om ons heen wanneer het schip zeilt. Helaas viel af en toe de wind weg en moest er gebruik worden gemaakt van de motor. Ook fijn dat we met een klein gezelschap waren van 9 mensen inclusief onszelf. Om half vijf zijn we weer terug in Kaiteriteri. Het is hier ontzettend druk met mensen die gebruik maken van de boottaxi's. Dat is een andere mogelijkheid om de kust van Abel Tasman Bay te ontdekken.
We gaan deze prachtige omgeving, waar we ons thuis voelen echt missen. Heel veel druiven, appels, peren, hop en veeteelt en - net als overal in NZ - heel aardige mensen. Dus we gaan nog even langs bij "ons" Mapua waar alleen maar locals komen en drinken nog een biertje van "onze eigen" brouwerij. We nemen daarna heel hartelijk en warm afscheid van onze gastheer en gastvrouw. We hebben genoten van ons verblijf in Lancewood villa. Heerlijk buiten kunnen eten op onze veranda bij de ondergaande zon en het geluid van de krekels.
Morgen naar de ferry in Picton. We varen dan over de Marlborough Sound naar Wellington op het Noordereiland. Met weemoed nemen wij afscheid van het Zuidereiland, waar we veel mooie en spannende dingen hebben meegemaakt. De helft van deze vakantie zit er helaas op. Mooi dat we nog de helft voor de boeg hebben en weer nieuwe mooie dingen kunnen ontdekken op het Noordereiland.
Upper Moutere 24-02-2018
andaag een rustige en zonnige dag. We gaan naar de Isite (de VVV van NZ) van Motueka om de mogelijkheden te bespreken om het Tasman National Park te bezoeken. Via de weg kan dat helaas niet want alle maar dan ook alle wegen naar het park zijn weggespoeld en geblokkeerd. De oplossing is per boot en we boeken voor morgen een hele dag op een zeilboot naar het park met 10 andere personen. Lijkt ons een mooi alternatief voor de walvissen die we moesten missen.
Daarna boodschappen gedaan voor de lunch en het diner op ons eigen terras met het prachtige uitzicht. We voelen ons nu zo zeer thuis dat Marianne op een gegeven moment zei "ons volgende huis zal hier in deze wijk staan" en dat was een de Tasman Baai in Motueka waar aal voorzieningen op loopafstand beschikbaar zijn. Maakt wel duidelijk dat we het naar ons zin hebben.
Vanmiddag het zeer kleine plaatsje Maputa bezocht op advies van onze gastheer. Als normale reiziger zou je nooit naar toe zijn gegaan maar wat blijkt. Het is heel leuk met maar een paar straten aan de waterkant. Daar vindt een professionele kajakwedstrijd met mannen en vrouwen plaats en er is een heuse eigen bierbrouwerij die gebruik maakt van de plaatselijk hopproductie. Bijzonder leuk, heerlijk in de zon en genoten van de plaatselijke biertjes.
Daarna weer naar onze eigen cottage en in de avondzon genoten van een heel gezonder en smakelijke maaltijd mat prachtig uitzicht. Een prime relax dag, toch goed besteed met keuke dingen en een mooi vooruitzicht morgen een hele dag op het zeilschip naar het Tasman Park.
Naar Upper Moutere 23-02-2018
Vandaag een lange rit omdat Highway 1 zowel naar het Noorden als naar het Zuiden geblokkeerd is en de enige weg open is de Inland Road nr. 70, die we eergisteren ook al hebben gereden, van Kaikura via Waiau naar Spring Junction. Het blijft een mooie rit en we hadden nu prachtig weer. De airco in de auto moest moeite doen om de temperatuur op de juiste waarde te houden.
Eerst laagland met landbouw en veeteelt en daarna de heftige rit door de bergen met zijn vele bochten. Toch zie je weer nieuwe dingen. Bij Spring Junction gaan we langs een rivierbedding naar het Noorden dwars door het Zuidereiland. Redelijk vlak met bergen rechts en links van ons. Onderweg een paar keer gestopt en van de stralende zon genoten. Bovendien werden we verrast door een indrukwekkende waterval en uiteraard een paar mooie foto's gemaakt.
Hoe dichter we bij de eindbestemming komen hoe meer wijnbouw we zien. Het moet hard werken zijn wanneer je deze uitgestrekte velden ziet, maar het resultaat is er ook naar. Het gebied produceert vele wijnen waarvan de kenners zeggen dat die zeer goed zijn. We zijn nu in de buurt van de Tasman Bay en het Abel Tasman National Park, dus het uiterste noorden van het Zuidereiland.
In Upper Moutere, waar wij nu verblijven, staat de oudste pub van NZ. Deze dateert van 1850 dus nog voor de goudkoorts losbarstte. Heel gezellige kroeg waar het 's-avonds afgeladen vol is met allemaal locals. Het is er bere gezellig en iedereen maakt een praatje met je. Veel verschillende, met name lokale bieren en wijnen en ook het eten is goed.
Ons verblijf blijkt een schattige cottage te zijn met een prachtig uitzicht, gelegen op een groot landgoed, met een zwembad! Daar gaan we de komende dagen van genieten. We gaan nog wel nadenken wat we de komende dagen gaan doen want hier is geen voorgeprogrammeerde excursie gepland. Wat we nu al gezien hebben zal dat geen probleem worden. Het is een prachtige omgeving en het weer is goed. Wat wil je nog meer.