Vanmorgen eerst naar I-site van Whitianga voor de nodige tips en direct daar koffie en thee gedronken. Eerst gaan we met een kleine ferry naar de overkant van het water om daar een wandeling te maken. Zodra we 5 a 6 honderd meter van de ferry verwijderd zijn, begint het hard te regenen en we kunnen nergens schuilen. We hebben prima jassen aan dus daaronder blijft het droog en warm. Maar het regent hard en alle water drupt van de jassen naar de korte broek en vervolgens in de open sandalen. We zien er dus uit als een paar verzopen katjes en zo voelen we ons ook. Dus besloten weer met de ferry terug te gaan en de voorgenomen autorit te gaan maken.

We gaan een rondrit maken over het Coromandel schiereiland. Ook nu weer gaat de weg dicht langs de kust maar ook hier is het sterk stijgen en dalen. Al na een uurtje komt de zon er weer bij en loopt de temperatuur snel op en wordt het dus weer een mooie dag. Het is een mooie rit en stoppen in de stad Coromandel aan de andere kant van het schiereiland. We wanen ons in de jaren 60 en we zien verschillende hippies door de straten lopen langs houten huisjes en gebouwen. 

Even buiten Coromandel begint de "Driving Creek Railway" een spoorlijntje op smalspoor. Het is het levenswerk van Barry Brickell een zeer veelzijdig man die vol van het leven heeft genoten maar ook een beetje excentriek was. Hij was kunstenaar, schrijver, ingenieur en vrijgezel want "de vrouwen zouden hem maar afremmen". Voor zijn pottenbakkerij had hij klei nodig en de beste klei vond hij op de berg. Om die te transporteren legde hij een spoorlijntje aan en vond dat zo leuk dat hij er tientallen jaren aan is blijven werken en steeds verder uitbouwde. Het treintje gaat zigzaggend de berg op. Dus soms ga vooruit en het volgende moment achteruit en je komt heel hoog op de berg aan na 8 viaducten en 2 tunnels. Mooie vergezichten onderweg en ook zie je overal langs het spoor kunstwerken staan. Prachtig dat het allemaal functioneert en boven aangekomen genieten we van een prachtig uitzicht rondom. Twee jaar geleden is Barry gestorven en hij is op zijn berg begraven.

De terugweg gaat over weg 309 die op de kaart niet rood maar oranje gekleurd is en dus van een iets mindere kwaliteit is. En dat bleek al snel toen het asfalt ophield en overging in gravel. Gewoon stug doorgereden en uiteindelijk weer op de hoofdweg aan de andere kant van het schiereiland uitgekomen. Daarna nog wat boodschappen gedaan en genoten van de maaltijd op het terras van onze cottage in het regenwoud. 

Morgen nemen we met weemoed afscheid van de prachtige en indrukwekkende natuur van NZ. Nog een mooie rit voor de boeg en dan verblijven we in Auckland onze laatste bestemming, de enige stad in NZ met meer dan 1 miljoen inwoners, voordat we naar huis vliegen.