Vandaag gaat de reis naar onze laatste bestemming Auckland en bij ons daalt het besef in dat we aan het laatste deel van deze prachtige reis door NZ zijn begonnen. Morgen gaan we de stad verkennen maar vandaag is de reis er naar toe.

Onze gastvrouw raadt ons aan om niet de standaard route te volgen maar een andere route die zij keurig uitlegt aan de hand van een kaart en uiteraard volgen wij haar raad op en we verlaten Whitianga. Via de weg 309 gaan we de andere kant van het schiereiland en dan helemaal langs de baai Firth of Thames eerst naar het Zuiden en daarna naar het Westen. Pas bij Waitakaruni gaan we de snelweg op naar Auckland.

Voor het eerst in NZ rijden we tientallen kilometers over vlak terrein en dat is ook wel weer eens prettig. Bij een benzine station naar hints en tips gevraagd en die werden graag gegeven. Inwoners van NZ zijn zonder uitzondering altijd bereid te helpen en aardig.

Waar we heel goed op moesten letten is om weg 16 naar het Westen te nemen want "anders ga je over de brug en kom je in grote problemen". En aldus geschiedde. We namen niet weg 16 en gingen dus de brug over en toen waren we daadwerkelijk in grote problemen. Ook onze MAPS.me navigatie kon ons niet meer helpen.

De briljante navigator Marianne kreeg het na een hele puzzel evenwel toch voor elkaar om uiteindelijk de weg terug te vinden, de 16 te nemen en vervolgens ook nog de juiste afslag te vinden en ik deed gehoorzaam wat zij opdroeg en na een uur extra reistijd kwamen we op onze bestemming aan. We verblijven in een buurt genaamd Grey Linn. Onze cottage ligt in de tuin van het huis van onze gastheer/vrouw. Heel rustig gelegen in een woonwijk met vrijstaande huizen.

Koffer uitgeladen en de buurt verkend en adviezen van onze gastheer opgevolgd. Eerst de supermarkt opgezocht. We dachten dit te kunnen lopen. Onderweg de weg gevraagd aan een jonge vrouw met twee kinderen. Bleek een Nederlandse vrouw uit Limburg te zijn! Zij werkt hier als een soort au-pair. De kinderen hadden een paar woordjes Nederlands geleerd en begroeten ons met "Howdoe" en zeiden ons gedag met "Doei". Omdat het lopen toch wel wat veel tijd kost wegens het sterk stijgen en dalen van de wegen hebben we de auto gepakt om onze boodschappen te doen.

Later zijn we naar een gezellig Italiaans restaurant genaamd "Prego" gereden. Heel lekker gegeten tussen de locals. We moesten echt weer wennen aan een drukke stad na de rustige natuur van de afgelopen dagen.

We weten welke bus we morgen moeten nemen naar het centrum bij de haven van Auckland. Parkeren is een ramp is ons verteld en bovendien is ook wel eens leuk om door iemand anders gereden te worden. Zeker wanneer je mag verwachten dat die persoon de weg kent.